Hoogtepunten 2017, deel 3

Ventimiglia, Monte Grammondo en Colle di Gouta

Na een zalige overnachting in La Riserva di Castel d'Appio, Ventimiglia zijn we klaar voor nieuwe avonturen. M'n Italiaanse vrienden vertelden me van een schier onmogelijke klim naar Monte Grammondo. We vinden de route makkelijk en beginnen er aan. Veerle op haar Yamaha Tricker, Hans op 80 GS en Koen op Beta Alp 4.0. Zelf bestuur ik m'n trouwe 1150GS. Mijn motor waar ik al vele routes en hindernissen mee heb overwonnen. Deze gaat ook wel lukken denk je dan...

Na meerdere bochten merken Hans en ik dat het echt wel een zware piste is. Zeer steil. Zeer korte haarspeldbochten en grote losliggende stenen. Eigenlijk wat we verwachten en ook waar we naar op zoek zijn. Maar na de zoveelste haarspeldbocht beslissen Hans en ik om even te overleggen. De top van de route is nog niet in zicht. We overwegen de risico's van verder rijden en beslissen dat de fysieke en mechanische risico's te groot zijn. We draaien terug, dat hoeft geen schande te zijn.
Iets lager vinden we een achtergelaten caravan en nemen daar enkele foto's. Op Monte Grammondo deden we dat amper en achteraf besef je dat je eigenlijke nooit foto's hebt van de moeilijkste passages.

Opgelucht staan we opnieuw op normale wegen. Zelfs zonder de top te bereiken zijn we blij. Het was een flink avontuur en draaiden op tijd terug. Geen schade. Geen probleem. We overleggen over het verdere verloop van de dag.

Big Mike zou Big Mike niet zijn als ik niet onmiddellijk iets nieuw kan voorstellen. De Colle di Gouta reed ik in 2010 alleen. Ik moet toegeven dat ik toen meerdere angstige momenten beleefde. Eén afdaling was zo bruut en steil dat m'n remvloeistof kookte... Verplichte pauze en daarna voorzichtig verder. Onderweg ontmoette ik toen drie Duitse motorrijders, we praatten kort en ik vertrok als eerste. Zodoende had ik hen in zekere zin als back-up achter me. Na een half uur hoorde ik hen achter me maar 5 minuten later waren ze me alledrie voorbij gereden. Tot zover de psychologische back-up.
Vandaag stelde ik deze route voor aan m'n reisgezellen. Samen sterk, weet je wel. Deze route is behoorlijk lang, bruut en er zijn meerdere zijwegen. Eén van die alternatieve stukken is het extreme steile stuk waar ik in 2010 afdaalde. Vandaag rijden we die passage van amper één kilometer en 4 haarspeldbochten bergop. Sounds simple...

Niets was minder waar. De combinatie van losliggende stenen op zeer steile passages maakte het voor mij onmogelijke om halverwege te stoppen en opnieuw te vertrekken. Enkel halverwege de haarspeldbochten was het voldoende vlak om even te stoppen en op adem te komen. Tijdens een zeer brute passage klapte m'n helmvizier dicht, waarop m'n zware ademhaling het vizier snel aandampte. Jawel het gevolg was dat ik een deel van deze klim zo goed als blindelings reed. Verre van ideaal.

Opluchting bij allen als we opnieuw op een vlakker deel staan. In 2010 besliste ik dit stuk nooit meer bergafwaarts of alleen te rijden. Nu beslis ik om dit stuk nooit meer te rijden. Ook niet in gezelschap. Ook niet bergop. De rest van de Gouta route richting Passo Muratone en Pigna valt behoorlijk mee. Navigatie, stafkaarten en een GSP met detailkaarten zijn noodzaak. We zijn dan ook allen zeer opgelucht als we, vlak voor avondschemering aankomen op de Gouta pashoogte. Zeer moe en voldaan keren we terug naar Castel d'Appio.
De volgende ochtend zullen Hans, Veerle en Koen afreizen naar Belgie. We laden de moto's op en genieten 's avonds van het zicht op de Middelandse Zee en Monaco; We hebben al op slechtere plekken geslapen...

Lees verder of ga één pagina terug
Overzicht: Alpen 2017 blz 1 , 2 , 3 , 4 , 5 , 6

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: najaar 2020
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !