1991, Hannibal leeft. Deel 2

Col du Mt Cenis en Assietta kamroute

Op naar de vierde Col van de dag, de Col du Mont Cenis (2083 m.) Vanuit Lanslebourg klim je naar het stuwmeer Lac du Mt Cenis. Dit stuwmeer is bijzonder want het ligt op Frans grondgebied maar levert elektriciteit aan de Italiaanse Susavallei. Net voorbij het stuwmeer en de indrukwekkende dam staat een douanekantoor. Ondertussen staat dit er al bijna twintig jaar leeg en nutteloos bij, maar in 1991 was het nog bemand en operationeel. Ik vertraag en knik beleefd naar de Italiaanse Carabinieri, een pro forma grensovergang die je je nu amper nog kan voorstellen.

Ik reisde toen ook met verschillende valuta, Duitse Marken om te tanken in de heenreis. Zwitserse Franken hebben zoals verwacht hun onafhankelijkheid behouden. Verder Italiaanse lires met hun duizelingwekkende koers, en Franse Francs. Visa en Maestro was ook nog niet zo evident dus had ik voor de reis bij de bank American Express Traveller Cheques besteld. Deze waren verzekerd tegen verlies en diefstal. Omwisselen kon enkel in een plaatselijke bank, maar je hoefde niet met je totale vakantiebudget van thuis uit te vertrekken.
Vanuit het Italiaanse Susa had ik een mooie bochtige weg in gedachte richting Sestriere. De Michelin kaart kleurt hem rood-wit, wat betekent moeilijk en of gevaarlijke weg. Raf hoort mijn plan en leert me een nieuw woordje… “Michel dat is een sjotterspiste”. Hij moest me verduidelijken dat het over een onverharde weg zou gaan, met losliggende stenen, klein en groot en putten. De K75S die ik bij hem huur zou absoluut niet geschikt zijn voor deze weg.

Nvdr: Bij het herschrijven van dit verhaal besef ik dat die sjotterspiste waar Raf over sprak de befaamde Assietta Kamroute is. Ik zou die in 2003 pas een eerste keer rijden; met aangepast voertuig namelijk m’n R1100GS. Hoe dikwijls ik ondertussen de Assietta gereden heb, kan ik met de beste wil van de wereld niet meer tellen. Solo, met m’n vriendin Jelle, met bagage, zonder bagage, als voorrijder van de GS-Academy. En zelfs enkele keren heen en terug op dezelfde dag. Omwille van sneeuw op het einde in 2004, maar ook gewoon voor de fun met Renzo en Ferruccio. Fantastische route dus !!!

Back to ’91: ik laat die “sjotterspiste” links liggen en rij via Col du Mt Genevre de Franse stad Briançon binnen. De klok leest 20 Hr en ik reed vandaag 12 uur en vijf passen. Bij het bekijken van de kaarten beslis ik om nog even verder te rijden; nog één pas. De Col d’Izoard met 2360m zal me naar Guillestre brengen.

Nvdr: foto's van 2007

Sprookjes, feeën en trollen

De beklimming gaat door het sprookjesachtige Bois de Péméant waar ik elk moment kabouters en feeën verwacht. Ik rij opnieuw als enige weggebruiker over een verlaten bergpas. Onverantwoord? Bijzonder? Ik geniet alleszins intens van deze machtige mooie pas. Gezien het late uur beslis ik om vanavond een hotelkamer te nemen. Waar Napoléon geslapen heeft zal voor mij ook wel voldoen. Le Relais Napoleon biedt me een kamer met ligbad voor 172 Franse Franc. Omgerekend naar 2020 zou dit ongeveer 25 Euro betekenen.

Na een zalige nachtrust kan ik de volgende ochtend de Gorges du Verdon bijna ruiken. De opwarmer van de dag noemt Col de Vars (2111 m.) en deze leidt me naar het hoogtepunt van de reis: Col de la Bonnette (2802.m) De plaquette op Col de l’Iséran “hoogste pas van Europa” is zeker geen leugen geweest. De Bonnette is met 2802 meter hoger, maar was tot midden jaren 70 afgesloten wegens militair gebied. Daarom was de Col de l’Iséran een tijd als hoogste pas van Europa.

De Col de la Bonnette is indrukwekkend en niet alleen door zijn hoogte. Enkel de slecht onderhouden weg verraadt menselijke aanwezigheid, de rest is puur natuur. Geen vangrails en ook nog geen bordjes met “fiets-info” zoals hellingspercentages en afstand tot de top. Op sommige plekken was de weg amper één auto breed. Iets voor de top liggen verlaten en vervallen kazernes die ooit deel uitmaakten van de Maginot-lijn. Na het opheffen van de militaire zone trokken de mensen uit de vallei naar boven om hier kostbare dakbedekking te komen “halen”. Blijkbaar gingen na de crisis van 2006 opnieuw mensen naar boven, dit keer om bronzen elementen te ontvreemden ?!

Ik zet me voor de top even aan de kant voor een welverdiende pauze. Ik warm een blik cassoulet op en hang m’n tent te drogen in de hoogtezon. Zalig. Moedige fietsers kruipen op hun tandvlees voorbij. Aan de Bonette-doorsteek arriveer ik samen met enkele wielertoeristen. Het gejuich van hun volgteam is niet voor mij maar voor hen die deze beklimming realiseerden op mankracht. Proficiat. Zij worden beloond met een borrel Pastis. Jawel…
De Col de la Bonnette heeft zijn pashoogte (de doorsteek) op 2715 m, de parking met de menhir-denksteen ligt op 2802 meter. Vandaar kan je te voet verder naar de echte top en de orientatietafel op 2862 meter hoogte. De rondweg was bij mijn passage eind juni 1991 nog niet sneeuwvrij. Achteraf beschouwd was het al een wonder dat ik tot aan de doorsteek kon rijden… In 1993 passeer ik hier opnieuw, met de gehuurde R1100RS, en poseer bovenop de orientatietafel.

Nvdr: foto's van 2011

Gorges du Verdon

Om bij de Gorges du Verdon te komen moet ik door Castellane waarna ik de Corniche Sublime opstuurde. Dit zou de mooiste flank moeten zijn maar ik ben niet onder de indruk. Waarschijnlijk ben ik de laatste dagen teveel verwend met mooie wegen. Aan de oever van Lac de St Croix zet ik m’n tentje op en spring even in het meer. Na m’n zwempartijtje zou ik iets moeten eten, maar ik beslis nog een klein uitstapje te doen. Het zou zeer mooi zou kunnen zijn om de zon te zien ondergaan in de Verdon-kloof bedenk ik me. Opnieuw in het zadel en bergop. Opnieuw is het wegdek voor mij alleen. Op de kaart spot ik nog een witte weg die me lijkt af te dalen in de kloof. Ik volg m’n nieuwsgierigheid en geniet ook hiervan. Tot ik ten volle besef dat het ondertussen half tien ’s avonds is.
Big Mike is opnieuw de enige weggebruiker en de weg is opnieuw “niet standaard”… Af en toe laat ik deze week toch m’n verstand de beslissingen nemen. Ik keer om en rij rustig naar m’n tentje, avondeten is er niet van gekomen maar dat is niet erg.

De volgende ochtend vervolledig ik de afgebroken rit en inderdaad, deze weg is prachtig. Je rijdt halverwege de kloof en toch ligt de Verdon schijnbaar nog kilometers onder je. Ik stop bij een laatste toeristische attractie, le Point Sublime. Om nog even te genieten van het uitzicht op les Gorges du Verdon. Hierna rest me enkel nog de terugreis naar Belgie. Ik rij via Comps sur Artuby, Draguignan en Le Muy richting péage. Mogelijk zou ik in 2020 kiezen voor een retour deels via Route Nationales. In ’91 koos ik blijkbaar om zuidwaarts naar de péage te sturen.
De verdere retour is natuurlijk op de tanden bijten en kilometers aftellen. Regenbuien overvallen me nog en verplichten me om de regenoverall aan te doen. In Luxemburg stel ik mezelf tevreden met biefstuk-friet van “snelwegkwaliteit”. Gesterkt doe ik m’n laatste 250 kilometer van deze reis en sta om 11 uur ’s avonds thuis voor m’n deur. Moe maar voldaan zoals dat noemt.

Nvdr: A trip down memorylane. Deze eerste publicatie na bijna 30 jaar online zetten was verrassend en nostalgisch. Grappig om vast te stellen dat ik op deze tweede Alpentrip absoluut geen idee had van alle onverharde pistes en routes waar ik tussendoor reed.
Ooit had ik een excelsheet met alle passen die ik reed. Om die terug op te zoeken en verder aan te vullen is ondertussen een titatenwerk geworden. Ciao a tutti

Hannibal Deel 1 & Deel 2

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2020
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !