Onverharde kamroutes / Objects appear less difficult in pictures. Deel 1

Deze reis is mogelijk m'n meest heroïsche. Verschillende routes reed ik op deze trip voor de eerste keer. Met de Duitstalige tips van Harald Denzel uit zijn Grosser Alpen Strassen Fuhrer.
Primeurs op Varaita Maira Kamroute, Assietta Kamroute en de onbeschrijflijke Ligurische Grens Kam Route.
Ik reisde met tent en slaapzak en reisde elke dag verder. Als ik er nu aan terugdenk dat ik Assietta en Varaita Maire met al m'n bagage reed. Enkel ten opzichte van de Ligurische had ik wat extra voorbehoud. Die dag bleef m'n tent staan op de stadscamping van Cuneo. Moest ik daar 's avonds natuurlijk wel terugkeren.
Geniet mee van m'n eerste ervaringen

Assietta Kam Route. Testa Assietta Testa dell' Assietta Mooi weggetje dacht ik zo M'n eerste blik op Monte Chaberton, zonder het te beseffen. Ik dacht gewoon, mooie berg

Vrijdagmorgend 20 juni 2003 begin ik om 11 Hr aan het onverharde deel van de Colle delle Finnestre. Het Italiaanse dorp Susa ligt 11 Km achter me. Via deze Col wil ik bovenop de Assietta Kam Route belanden. In juni 2001 lag er nog te veel sneeuw en moest ik onverrichter zake terugdraaien.
Dit verslag was te lezen in Moto73 Nr25/2001, “De week van de lange eerste versnelling”. Het is nu wederom juni maar dit maal is de weg volledig sneeuwvrij. Op de top tref ik minstens 10 andere motorrijders. Als enige zeul ik twee koffers, bagagerol en tanktas mee.
Zal ik 40 Km. verderop de dwaas of de held blijken te zijn?!

ASSIETTA KAM ROUTE

Eenmaal Colle delle Finnestre (2176 m) gepasseerd, doet de Assietta Kam Route haar naam alle eer aan. Zij blijft gezapig op hoogtes tussen 2200 en 2400 meter. Het wegdek is onverhard maar normaal te berijden. Op 10 Km van Sestriere zie ik het imposante silhouet van Mont Chaberton.
Deze berg is officiëel verboden voor alle gemotoriseerd verkeer. Hij is met 3136 m het allerhoogste berijdbare punt in de Alpen. De ultieme uitdaging voor avontuurlijke motorrijders. Ikzelf heb totaal geen ambitie om deze reus te bestormen. Elk fotoverslag op het net maakt het heel duidelijk dat deze route enkel in groep en met zeer lichte machines te berijden is. Dus zeker niet alleen en met een bepakte BMW R1100GS.

Zonder problemen rij ik de Assietta route verder uit. Pizzeria Lambretta in Fenils, aan de voet van de Mont Chaberton, is gesloten. Na een snack uit mijn persoonlijke voorraad, verfris ik me aan een fonteintje. De temperatuur lag heel de dag ver boven de 30°C.
Een simpele slok water en een beetje schaduw doen enorm deugd. Een droog T-shirt vervolledigt de rustpauze. ’s Avonds zet ik mijn tent op de stedelijke camping van Cuneo.

LIGURISCHE GRENS KAM ROUTE

Deze route is de meest onbeschrijflijke van alle sjotterpistes in de Alpen. Ondertussen ken ik elk onderdeel en kan inschatten welk passages het moeilijkste zijn. In 2014 werd het stuk tussen Fort Central en Col de Seigneurs grondig aangepakt. Naar het schijnt met Europese subsidies. M'n vermoeden dat de route betalend zou worden werd snel waarheid. Maar dit is nog altijd beter dan totaal onberijdbaar en/of volledig afgesloten.
Tips als je de route voor de eerste gaat rijden. Ga niet alleen. Neem een kaart, water en eten mee. Neem je tijd. Stop om te genieten van het uitzicht. Plan een volledige dag. Rij deze route NIET als eerste onverharde route. Bouw voldoende ervaring op op kortere en makkelijkere routes voor je aan de LGKS begint ;-). GS Adventures hebben geen volledige tankinhoud nodig. Als je voor 150 km benzine bij hebt lukt het wel

Ik wist alleen dat de route ergens in die richting lag. Geen idee wat er zou komen. Geen idee dat ik naast dat skistation zou passeren... Ik zag een streepje op de bergwand. Vermoedde dat de route daar lag. Geen idee wat er nog zou volgen De koffers had ik mee voor lichte bagage. Tent stond in Cuneo op me te wachten

Mijn speelgebied voor de volgende 2 dagen is de Ligurische Grens Kamm Strasse, ofte Ligurische grens kam route. U raadt het al, deze route loopt in een grensgebied. Meerbepaald Italiaans-Frans grensgebied 50 km ten noorden van Monaco. Om dit te verdedigen werd een uitgebreid netwerk van forten aangelegd. Omwille van het strategisch overzicht liggen deze zo hoog mogelijk. De LGKR is de onverharde verbindingsweg tussen deze forten en loopt vlak naast de bergkam. Vanop de Col di Tenda kan je beginnen aan de LGKR. Via Col de la Boaire, Col des Seigneurs en Monte Saccarello kan je 60 tot 80 Km genieten van deze ruwe route.

Volgens de gerenommeerde Oostenrijkse Alpengids “Denzel Grosser Alpen Strassen Fuhrer”, is de route soms zwaar gesjotterd. Dit wil zeggen dat het wegdek bezaaid is met vuistgrote losliggende stenen. Af en toe maakt men ook melding van aardverschuivingen. Het indrukwekkendste is echter dat deze kamroute slechts enkele toegangsmogelijkheden biedt.
Tussen Col di Tenda en het eerstvolgende dorpje Monesi heb je ongeveer 50 km waar je slechts twee opties hebt. Verder of terug. Na extreem moeilijke passages valt het me op dat “terug” zelfs geen optie meer is! Welkom op de Ligurische Grens Kam Route.

Zaterdagmorgen sta ik om 9 uur aan Fort Central. Dit oude fort ligt boven op Col di Tenda (1871m). De Italiaanse zijde van deze col is geasfalteerd. De Franse kant bestaat uit 48 onverharde haarspeldbochten. De Italiaanse zijde is dan ook de makkelijkste toegang tot de route. In de verte zie ik het pad over de bergflank lopen. “No problems, no sweat” denk ik dan overmoedig. De eerste 5 km zijn onmiddellijk heel technisch. Een indrukwekkende klim zet de toon.

Uiterste concentratie. Rechtstaand op de steunen. Eerste versnelling bij 1500 tpm. Hierna volgt een schilderachtig en vlak gedeelte. Het zicht is fantastisch. De natuur en de stilte zijn overweldigend. De wandelaars die ik in het begin passeerde, blijken achteraf het laatste menselijk contact te zijn geweest voor de volgende 3 uur. Onwetend over het verdere verloop van deze rit plant ik mezelf ergens neer en geniet.
Net voor de Col de la Boaire (2102 m) ligt een aartsmoeilijke haarspeldbocht. Stapvoets daal ik af. Van een wegdek is amper sprake. Er zijn enkel putten die opgevuld zijn met losliggende stenen. Op 1 uur leg ik slechts 6 km af. Er resten mij nog ongeveer 35 Km tot aan het Christusbeeld “Il Redentore” op Monte Saccarello. Na Col de la Boaire schrap ik terugkeren als tweede optie.
Nu begrijp ik ook waarom het ten strengste wordt afgeraden om de LGKR solo te rijden. Dit stuk is echt gevaarlijk. Gelukkig hou ik de GS rechtop.

HELSE HELLINGEN

Ondertussen 16 jaar later, nog steeds één van m'n mooiste foto's Col de la Boaire. First time. De angstaanjagende vaststelling dat die mooie witte vuistgrote stenen uit het Denzelboek LOS LIGGEN !!!!  AAArgh 2007 DE bocht naast Col de la Boaire. Mooi maar ook kinky wegdek 2007 DE bocht naast Col de la Boaire. Kinky wegdek
NIET! bemoedigend NIET! bemoedigend In 2013 reed ik LGKS met Luc uit Leuven. Plots lag ik op m'n rug, met de moto naast de piste. Geen idee wat de reden was? Het wegdek misschien???

Tussen Tenda en Seigneurs zijn er meerdere hellingen van 15 tot 18 %. Mijn oefenritten van 2201 en 2002 op de Parpaillon, Pointe Sommeiller en Monte Jafferau werpen hier hun vruchten af. Op de moeilijkste stukken kies ik om de haverklap een ander spoor. Aan de zijkant rijdend moet ik regelmatig uitwijken voor uitstekende rotsen.
Op de steilste passages stop ik liever niet. De zware GS opnieuw in beweging krijgen op losse stenen vraagt veel van de koppeling. Zodoende dwingt de route me meermaals verder te rijden.

Voorbij de Col de la Boaire staat een Toyota RAV4 naast de weg. Meerbepaald 10 meter naast de weg en 5 meter lager. Het dak volledig gedeukt. De voorruit verbrijzeld na meerdere koprollen. Een snelle inspectie leert dat er gelukkig geen slachtoffers in het wrak zitten. Overmoed of een kleine stuurfout ? De wagen is alleszins total loss.
Het wordt me steeds duidelijker dat dit geen ordinair grindpad is. Ik ben al twee uur op weg en heb ondertussen geen levende mens meer gezien. Ik was er nochtans van overtuigd dat er op een zaterdagmorgen andere motorrijders en jeepers op pad gingen zijn. Toeristische pauzes worden geschrapt. Ik stop enkel nog om op adem te komen en te drinken!

Net voor 12 uur komt eindelijk een Daihatsu Rocky uit de andere richting aangehobbeld. Een babbeltje met de chauffeur stelt me gerust. De Col des Seigneurs (2111 m) is vlakbij. Daar heb ik de moeilijkste 15 Km achter de rug. Niet verwonderlijk dat ik er 3 uur over doe. Wat ik tussen de Col di Tenda en Col des Seigneurs onder de wielen kreeg was alleszins het zwaarste wat ik ooit reed.

IL REDENTORE OP MONTE SACCARELLO

Ik herinner me dat ik aan de zijkant reed. Tot ik besefte dat m'n koffers tegen uitstekende rotsblokken kunnen botsen le Marguerais. Machtig mooi gedeelte tussen Col de la Boaire en Col des Seigneurs. Foto 2016 De overhangende rotspartij tussen Col des Seigneurs en Cime Selle Vecchie
De overhangende rotspartij tussen Col des Seigneurs en Cime Selle Vecchie. Rechtsonder Col des Seigneurs en Rifuggio Don Barbera Il Redentore sul Monte Saccarello. Nu laten de vrienden en ik daar berichtjes voor elkaar achter in het logboek. Uniek dat er geen wolken zijn. Of m'n vroegste passage ooit?

Het verdere verloop van de LGKR is makkelijker. Eindelijk krijg ik terug tijd om van omgeving te genieten. Rond 14 uur zie ik in de verte Il Redentore. Twee jaar eerder had ik dit standbeeld in de verte zien staan. In de opkomende mist rees het toen hoog boven mij uit. Indrukwekkend. Nu sta ik letterlijk op dit hoogtepunt (2200 m). Opluchting overvalt me. Bij deze heb ik ongeveer 40 km van de beruchte kamroute overwonnen. Ik heb de motorfiets geen enkele keer moeten neerleggen.

In het kapelletje schrijf ik trots mijn naam in het logboek. Vervolgens geniet ik een uurtje van de rust en het uitzicht. Een jonge Duitser op R100GS met 40 liter tank vervoegt me. Hij komt van Nice en gaat vanmiddag nog aan de noordelijke route beginnen. Ik deel mijn ervaringen met hem. Hij blijkt eten en kampeergerief bij te hebben. Leuk plan om op deze route te overnachten. Met kampeerspullen heb je echter wel extra gewicht recht te houden. De volgende dag kom ik hem opnieuw tegen in de Roya vallei. Hij overnachtte aan Il Redentore. Cool!

Onverharde kamroutes deel 1,   2,   3,   4.

Who is Big Mike? Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap Reisroute door m'n site.
Nieuws Laatste aanpassing: voorjaar 2019
Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !