Onverharde kamroutes / Objects appear less difficult in pictures. Deel 2

Jeepers, mountainbikers, motorrijders op Passo di Tanarello; LGKR Westelijke route tussen Collardente & Tanarello; LGKR Westelijke route tussen Collardente & Tanarello; LGKR

Vijfhonderd meter ten noorden van Il Redentore heb je de volgende pashoogte; Il Passo di Tanarello. In mijn jaargang van Denzel staat dat de westelijke route tussen Collardente en Tanarello onberijdbaar zou zijn wegens aardverschuivingen. Hier ontmoet ik drie oud para-commando’s die net dit stuk reden. Zij verzekeren me dat er geen onoverkomelijke hindernissen zijn. Als dit effectief zo is, kan ik hier afdalen naar La Brigue om sneller in Cuneo te zijn. Ondanks hun info riskeer ik het niet om nog extra avontuur op te zoeken.

EEN TWEEDE KIJK OP DE ZAAK

Ik neem tijdelijk afscheid van de LGKR. Om 16 Hr vertrek ik vanuit Monesi om via Imperia, San Remo, Ventimiglia, Breil sur Roya en Tenda terug naar Cuneo te rijden. Een verbindingsrit van 200 km na een halve dag off-roaden. Mijn neef vraagt waarom ik niet dezelfde weg terug neem? No way! Die dag kon ik zelfs niet inschatten of ik de route ooit nog zou willen doen!

Om 21 Hr sta ik bovenop de Col di Tenda en kijk opnieuw naar het pad tegen de bergflank. Nu besef ik pas hoe zwaar de Ligurische Grens Kam Route wel is. Eigenlijk weet ik niet wat me het meeste hielp vandaag? De onwetendheid over het verloop van het traject? Mijn zelfzekerheid? Of eerdere ervaringen op soortgelijke uitstappen?
Het perfecte weer was alleszins een positieve bijdrage. Bij regenweer hadden mijn banden op de steenpartijen onvoldoende grip kunnen bieden. Dit was alleszins een onvergetelijk mooie dag!

Zondagmorgen verhuis ik mijn tent van Cuneo naar het dorpje Tenda. Met volle bagage daal ik de onverharde Franse zijde van de Tendapas af. Een gemotoriseerd ballet met 400 Kg. Om half 2 begin ik vanuit La Brigue aan de Col Lineair (1432 m). Deze beklimming is lang en technisch. Dit is mogelijk de moeilijkste toegang tot de LGKR. Via Baisse di Sanson bereik je de eigenlijke kam. Verder is het zorgeloos cruisen tot aan de Passo di Collardente. Hier neem ik de route westelijk van de kam. Deze weg loopt over een steile flank onder Il Redentore. Er blijken op dit stuk inderdaad twee kleine aardverschuivingen te zijn zoals Denzel en de oud para’s meldden. Grote en scherpe stenen proberen constant de Metzeler Tourance banden aan stukken te rijten. Onvoorstelbaar en beangstigend wat de banden te incasseren krijgen. Respect!

Deze onmogelijke westelijke route blijkt dus mee te vallen. Na anderhalf uur sta ik voor de tweede maal op de Passo di Tanarello (2045 m) vlakbij Il Redentore.Onderweg depanneer ik twee Italiaanse mountain bikers met een lekke band. Hun fietspomp blijkt niet te passen op hun ventiel. Deze Belgische motorrijder heeft gelukkig een universele pomp met luchtpatronen bij.
Tekenend voor de LGKR is de collegialiteit onder de bezoekers. Wandelaars, fietsers, jeepers of motorrijders. Iedereen stopt en helpt elkaar. In een mistige regenbui moet deze route een buitenaardse ervaring zijn.

Een klein uurtje later sta ik terug op de Baisse di Sanson (1694m). Hier heb ik twee mogelijkheden. Onmiddellijk afdalen via de Col Lineair. Of verder richting Cime de Marte, Lago Tenarda en Pigna. De extra uitstap zuidwaarts spreekt me nog wel aan. Na 4 Km draai ik echter terug. Het wasbordwegdek is enorm vermoeiend. Later moet ik het ook nog op de heel technische afdaling van de Col Lineair redden. De vermoeidheid laat zich voelen. Opkomende mist bevestigt mijn besluit. Hier zal ik ooit voor moeten terug komen. Ik maak vastbesloten rechtsomkeer en begeef me terug naar de beschaving.

ONVOLDOENDE VOORBEREID

Later maak ik nog meerdere bedenkingen bij mijn bezoek aan deze onwaarschijnlijke Ligurische Grens Kam Route. Was ik voldoende voorbereid? Na uren kaartstudie kon ik de route wel dromen. Dankzij meerdere websites had ik alle moeilijke passages reeds gezien dacht ik. Tot je er met je eigen loodzware motorfiets middenin staat!
Dan kom je plots tot het besef dat er geen uitweg is na elke bocht! Enkel nog een volgende bocht en een volgende helling! Nu ik de route eindelijk gereden heb besef ik hoe avontuurlijk of gevaarlijk ze wel is. Het lijkt mij noodzakelijk om eerst ervaring op te doen op andere onverharde passen. Vermoedelijk reed ik één derde van de route in eerste versnelling. Zoals ik al zei, dit is geen ordinair grindpad!
Het uitrijden van de LGKR is een complexe zaak. De combinatie van weersomstandigheden, off-road ervaring, gewicht van de motorfiets en soort banden moet perfect zijn. Ikzelf had het geluk dat het prachtig weer was. Op natte glibberige stenen had ik met de zware GS en standaard Metzeler Tourance banden aardig in de problemen kunnen komen.
Het feit dat ik alleen reed had me dan zeer zwaar kunnen opbreken. Zeker tijdens de eerste 15 km die heel technisch waren. Bovendien kan de route elk jaar of mogelijk zelfs op enkele weken tijd, drastisch veranderen.

Maandagmorgen beklim ik met volle bepakking nogmaals de onverharde zijde van de Col di Tenda. Alvorens verder te reizen, ga ik de westelijke flank van de Roya vallei bezoeken. Bij Fort de la Marguerie heb ik een prachtig zicht op de Tenda-bochten en Fort Central. Baisse de Peyrefique blijkt behoorlijk mee te vallen. In Denzel wordt deze gequoteerd met moeilijkheidsgraad 5 (op 5!).

Baisse de Peyrefique; Westelijke Roya flank Baisse d'Ourne; adembenemende afdaling met bagage Col de Turini; eindeloze bochtenpret

Mogelijk geldt dit voor de route van Peyrefique naar Casterino. Ik ga echter naar Baisse d’Ourne en deze weg loopt over een uiterst onschuldige hoogvlakte. Voorbij Baisse d’Ourne duikt de weg met grote stappen omlaag richting Tenda. Ik vervloek mezelf dat ik mijn bagage niet achterliet in Tenda. Dit had veel makkelijker en aangenamer geweest zonder 30 Kg bagage.
Steile stukken bergaf vergen uiterste concentratie. Ondanks het gewicht van de beladen GS en de losse ondergrond lukt het me toch deze afdaling foutloos af te werken. Feit is dat je zelfs op dit soort wegdek het effectiefste remt met de voorrem. Je moet hem alleen heeeeel subtiel bedienen... Het zweet staat in mijn schoenen en het is zeker niet alleen van de hitte.

VARAITA MAIRA KAM ROUTE

Maandag overnacht ik iets ten noorden van Isola 2000. ’s Morgens rij ik naar de derde onverharde kamroute van deze reis. Op 20 Km ten noordwesten van Cuneo vertrekt vanuit Lemma, de Varaita Maira kamroute. Studie in Denzel leert dat de route van oost naar west constant stijgt. Dit lijkt mij een groot voordeel aangezien ik ook deze keer weer met volle bepakking rij. Tussen Lemma en Colle del Ciabra blijkt de route reeds geasfalteerd te zijn. Verderop is het gelukkig nog steeds onverhard. Colle Birrone wordt probleemloos bereikt maar dan begint het echte werk. De weg wordt veel steiler en het wegdek moeilijker.

Varens en struiken groeien twee meter hoog vlak naast de weg. Zij benadrukken hoe smal deze weg is. Als een jeep wil passeren moet ik in de varens leunen om hem door te laten. De jeepbestuurder verzekert me dat het verdere verloop van de weg normaal is.

STEENTAPIJT

Kan het mooier om te overnachten? Colle Birrone; Varaita-Maira Kam Route Steentapijt ten gevolge van een landslide; Varaita-Maira Kam Route

Ook vandaag vervloek ik mezelf. Waarom ben ik toch weer met alle bagage vertrokken? Het wegdek is zwaar geaccidenteerd. Een lekke band of een domme valpartij loert weer om de hoek. Door een juiste mix van geluk en ervaring hou ik ook hier het zaakje rechtop. Met een gedetailleerde kaart en mijn persoonlijk logboek probeer ik in te schatten hoe lang deze hel nog duurt. Tijdens de winter is een flink stuk helling naar beneden geschoven. Over een afstand van 50 meter ligt heel de weg bezaaid met stenen tot 40 cm groot!

Gelukkig op een horizontaal deel van de weg. Stapvoets met de voeten naast de steunen rij ik over dit steentapijt. Op het einde heb ik zelfs het lef een foto te nemen. Tijdens de moeilijkste passages van de LGKR durfde ik zelfs geen foto te nemen.

Na deze hindernis zie ik in de verte normaal verkeer de Col de Sampeyre oprijden. Vermoeid en opgelucht pauzeer ik anderhalf uur. Het besef dringt tot me door dat ik weer een heel avontuurlijke weg heb overwonnen. In een onbeschrijflijke stilte geniet ik van het landschap en van arenden die meeklimmen op de thermiek.
Om 21 Hr 30 stuur ik vanuit Briançon richting Pointe Sommeiller. Met 3050 meter het hoogste officieel berijdbare punt in de Alpen. Een derde bezoek dient zich aan.

Onverharde kamroutes deel 1,   2,   3,   4.

Who is Big Mike? Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap Reisroute door m'n site.
Nieuws Laatste aanpassing: voorjaar 2019
Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !