Foto's Big Mike

Juni 2004, De Daltons in de Alpen. Deel 6

Maira Stura kamroute

Hans slaapt 's nachts in zijn jeep bovenop de Col d'Agnel en vertrekt om 5 uur huiswaarts. Patrice en ik trekken de Col di Sampeyre over richting Maira Stura kamroute. Omdat we slechts met twee zijn, worden de risico's anders berekend... Een passage waar we met 4 man eventueel mijn GS voorbij krijgen, laten we nu liggen. Patrice rijdt er probleemloos voorbij om verderop te verkennen. Hij kan echter ook niet verder.
Jammer genoeg rijden we later via een andere toegang ook vast in de sneeuw. Het uitzicht is echter onwaarschijnlijk mooi.

We nemen afscheid op de Col d'Esischie. Patrice breekt snel zijn tent op en zoekt Chris op in Ceillac.
Ikzelf plan nog in Italie te blijven en geniet nog enkele uren van de prachtige uitzichten. Zo ook op de Punta Bicocca waar ik toch nog even langs rij. Twee uur in stilte genieten lijkt me hier niets te veel.

Solo en op doorreis

De volgende ochtend breek ik ook mijn tent op en laad al de bagage op de brommer. Solo en op doorreis. Zo doe ik het ook graag.
Op een plaatselijk gekochte kaart vind ik een pas die niet in Denzel staat. Noordoostelijk van Sampeyre moet de Col del Prete en Col di Gilba me een verbinding geven naar Sanfront. Dit worden de eerste off-road kilometers met bagage van deze vakantie. Even aanpassen maar best wel leuk.
Navraag bij de locals houdt me op het goede pad. Enkele bouwvallige huizen illustreren het overwicht van de natuur. De pashoogte bereik ik snel. In de verte zie ik het pad en een 180° bocht. In deze bocht raadpleeg ik gelukkig de kaart en dan blijkt dat ik eerst een weide moet doorkruisen om vervolgens naar de Col di Gilba te rijden.

Iets later kruis ik een Suzuki DR400S. De motorrijder draagt een jack met "Offical". Verderop opnieuw tegenliggers, dit maal twee "Officials" in een Suzuki jeep. Zij vertellen me dat er een wedstrijd op deze flank doorgaat. Zo dadelijk vertrekken er 40 quads en daarna nog een groep jeeps.
De moeilijkheidsgraad van deze route maakt het onmogelijk om even snel naar beneden te rijden. Ik offer m'n pauzes op en zie de meute quad-racers in de verte staan. Uiterst geconcentreerd vervolg ik mijn afdaling. Gelukkig foutloos. Ik vermoed dat er onder die helmen toch meerdere verbaasde gezichten zitten. "Wat komt die zware GS, met bagage, hier in hemelsnaam doen op ons aartsmoeilijk wedstrijdparcours!"

Aangezien de jeeps hier nog niet verzameld zijn zet ik de afdaling verder. Jammer. Ik had best een babbeltje willen slaan met de wedstrijdrijders.

Volgende jaren reed ik deze pas nog meerdere malen. Deze eerste passage was niet het verstandigste om deze onbekende route alleen EN met bagage te rijden. Hier waren zeker momenten van twijfel, vervloeking maar ook het besef dat terugrijden geen optie meer is. Sommige stukken zijn heel steil en met losliggende stenen. Gelukkig waren deze passages bergaf. Bij latere passages reed ik deze dubbele col ook in de andere richting. Maar de klimpartijen op die grote losliggende stenen was hels. En zoals ik in 2004 vermoedde; onmogelijk bergop met bagage. Conclusie: Big Mike had hier geluk...

Nog even langs Monte Jafferau

My two weeks holiday are almost over. I go back to Salbertrand, there are other routes to check out. At the camping I meet a German woman, Carmen. She rides a Beta Alp 4.0 The next day we head for Mt Jafferau together. She preferred to have company on these sort of tracks, very smart. Carmen knows how to handle her machine so we reach Col Basset without any problems. The snow from last week is still here. We climb the last ridge on foot and enjoy the silence and the scenery for more than an hour.

At Fort Foens we meet a Pajero driver from Milano. He knows this region since 30 years and has some very interesting stories to tell. From Ft Foens you can head directly to Constans but I prefer to go through the tunnel again. I told Carmen about the sight of the closed tunnel. Halfway in the tunnel you can only see a closed exit. Pretty scary! At my first visit in 2002, I was totally surprised. What you don't realise is that you entered the tunnel through another entrance which you can't see from halfway the tunnel!
Inside we stop to make several pictures. When I turn my head to look back I am still surprised by the extreme darkness. I thought I was prepared but no. It still scares me!

De laatste jaren (2013-2017) is de tunnel regelmatig afgesloten geweest door instortingsgevaar.

The climb to Fort Pramand is short but pretty difficult. Sometimes very steep with big rocks. I manage only just, Carmen manages as well. Good work! The next turn I drop the bike as I go a little bit too fast and the front wheel slips in the sand and stones. No damage.

This beautiful day was a perfect way to end a perfect bike holiday.
C ya.
Big Mike.

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2019
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !