Hoe gaat dat met vrienden die jouw verhalen horen? Die willen mee natuurlijk. Hetzelfde meemaken. Samen. In de winter van 2003-2004 toonde ik hen foto's van mijn eerste flinke avontuurlijke Alpentrip. Dus in juni 2004 had ik 3 reisgezellen. Chris, Hans en Patrice. Ik kende de route en de omstandigheden, wat kon er foutgaan ???

Tja, dan bleek ter plaatse dat eenzelfde periode niet noodzakelijk dezelfde weersomstandigheden geeft. We waren net begonnen aan de Ligurische Grens Kam Route en werden verrast door meerdere rotsblokken op de weg. Met vereende krachten en een fijne dosering passeerden we. Funduro 650, Yamaha TT600 en Yamaha XT660. Zelfs de zwaarste; mijn R1150GS.

We beseften nog niet volledig hoeveel verrassingen een route van 65 km kan hebben. Blijkbaar had ik vorig jaar veel geluk dat heel de route berijdbaar was einde juni... Iets verderop stootten we op een flinke partij sneeuw over de weg. Er werd wat gelachen, gedronken, gegeten en overlegd. We bedachten daar ter plaatse een fantastische techniek. We trappelden een spoor in de sneeuw. Om vervolgens de moto's daar door te duwen. Niet rijdend, want dan graaft het acherwiel zich onmiddelijk in, in de sneeuw. De eigenaar van de moto neemt de zwaarste verantwoordelijkheid aan de valleikant, onder zijn eigen moto. Iemand aan de bergkant en een derde man erachter om te duwen. Het werkte !!!

Het heroische gevoel om een schijnbare onoverkomelijke hindernis te overwinnen is fantastisch. Je moet wel in gedachte houden dat de natuur altijd het laatste woord mag hebben.
De volgende sneeuwpartij was een uitgestrekt veld, 50 of 70 meter lang en zachtjes aflopend. Ik verkende een half uur lang de omgeving. Ik besefte ondertussen dat er weinig zekerheden waren. Deze hindernis overwinnen garandeert niet noodzakelijk het volbrengen van de volledige route. Het feit dat de sneeuwpartij bergaf lag, leek het makkelijk te maken. Maar ervan uitgaande dat we mogelijk ook TERUG over deze sneeuwpartij moesten kunnen maakt het iets complexer.

Na overleg beslisten we verder te trekken. Over de sneeuwpartij,bergaf, makkie. Als we rechtsomkeer moeten maken bedacht ik op de scheiding van onbesneeuwde grasflank en sneeuw bergop te kunnen rijden... Euforie. We overwonnen onze derde hindernis!!! Ondertussen weet ik dat we amper 5 of 7 km van de volledige route hadden gereden...

En jawel. Amper 1 kilometer verderop was het GAME OVER. Sneeuw op de weg kon ons niet meer verrassen. Maar de hellingshoek van de flank en sneeuw maakten het ons duidelijk. Hier riskeer je niets meer. Hier draai je terug

Het voordeel van de Ligurische is natuurlijk dat je ook van de andere kant kan aanvallen. De volgende dag reden we vanuit La Brigue naar Baisse di Sanson en Il Redentore. Deze beklimming lukte en een groot deel van de route richting Colle delle Selle Vecchie en Col des Seigneurs ook. Maar uiteindelijk stoten we ook hier weer op een immense sneeuwhindernis

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Update zomer 2024
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !