Billy the Kick

Voor de nostalgische surfers met voldoende tijd. (Stond ooit in Robbedoes)

Illustratie : Early Riders Schilde

Geheel in tegenstelling tot de vrijdagavond in andere dorpjes verliep de vrijdagavond in Breidelburg allesbehalve rustig. Waar op andere dorpspleinen de dorpsjeugd hoogstens een paar nauwelijks luidruchtige rondjes trekt met een brommer met doorboorde knalpijp, verzamelden zich op het Breidelburgse dorpsplein iedere vrijdagavond een hele horde motorrijders.

Zeker, er waren er genoeg met "bromvliegjes" (motoren met een betrekkelijk geringe cilinderinhoud en 'n hoog toerental) maar het aantal in leer gehulde figuren met een "zware bak" (motor met grote cylinderinhoud) was toch wel in de meerderheid. Niet dat de vent met een grote motor neerkeek op de andere met een wat kleinere machine. Oh nee! In de wereld van de motorrijders bestaat geen naijver en afgunst. Daar help je elkaar nog, daar groet je elkaar nog onderweg en daar gelooft iedereen heilig in hun "Maat motor".

De gesprekken kennen ook praktisch maar één onderwerp, alweer vriend motor. Het hoge jankende geluid van de kleinere machines en het zware regelmatige gedreun van de zwaardere apparaten werd geregeld onderbroken door ware lachsalvo's van de diverse berijders die elkaar hun avonturen van op de weg vertellen. Felle discussies over het voor-en nadeel van de vierpoters (machines met 4 cylinders) ten opzichte van tweecilindermotoren galmden over de eeuwenoude keien van het door de week zo rustige dorpsplein.
Af en toe sprongen een paar lui op hun machines en vertokken ronkend voor een tochtje over de omliggende landweggetjes. Met vol gas spoten ze dan weg, hun kin op de tank en hun neus praktisch begraven in de plexiglas windgeleider voorop. Met bloedstollende snelheid schoven hun machines door de bochten en speelden bijna haasje-over wanneer ze elkaar op de smalle weggetjes tussen de akkers trachtten te passeren.

Een hele partij motorfanatici was ook altijd te vinden in de buurt van de "Ouwe". De "Ouwe" was een schilderachtig figuur. Niemand wist precies waar hij vandaan kwam, maar hij was iedere vrijdagavond present op het dorpsplein. Hij was echt geen "moderne" motorrrijder di je herkent aan het snelle, strak om het lijf spannende leren pak met de vaarstrepen op de ledematen,rug en romp.
De "Ouwe" was nog gehuld in een van die gerenommeerde, Engelse, bruin leren moto-overalls met knoopsluitingen. Op zijn hoofd schitterde niet zo'n fraaie in metallic lak uitgevoerde vizierhelm, maar een gebladderd en geschaafd "dopje" (helm in de vorm van een half ei met leren oorstukken en kinband).
Niemand wist dus waar de "Ouwe" vandaaan kwam... Ook niet hoe oud hij was. Maar dat was verder ook niet belangrijk. Zolang je op een motor zit blijf je jong en fit en de "Ouwe" bewees dat door geregeld rondjes mee te trekken en door een bewonderenswaardige kennis van zaken en ervaring als motorrijder ten toon te spreiden.
Over één ding was iedereen op het dorpsplein het eens : als de"Ouwe"ooit zou komen te overlijden zou hij zich vast zittend op zijn machine laten begraven. Net als de oude Indiaanse opperhoofden die zich op hun favoriete paard naar de ingang van eeuwige jachtvelden lieten brengen.

Maar die vrijdagavond ging iedere belangstelling naar de plek van het dorpsplein onder de tweede boom. In de schaduw daarvan stond een ongelooflijk angstaanjagend bakbeest met drie glazen ogen die de stralen van de ondergaande zon in allerlei richtingen weerkaatsten. Dat enorm beest was van Billy the Kick.

Billy was wereldkampioen van de motorliefhebbers. Hij hield niet van zware motoren... hij hield van LOODZWARE motoren! Die hij notabene zelf bouwde.
Hij was al eens eerder op het dorpsplein verschenen met een aantal prachtige machines die hij samengesteld had met onderdelen van verschillende motormerken, maar dit laatste brouwsel van hem sloeg alles!

Iedereen gaapte in stomme verwondering naar die enorme machine. De anders zo luidruchtige ploeg zweeg nu. Zelfs het ruisen van de wind door de bomen was hoorbaar en als je goed luisterde kon je sommige dorre blaadjes op de grond horen vallen. Billy's machine was een achtpoter (achtcylinder). Acht uitlaatpijpen verlieten het motorblok om ter hoogte van het achterwiel samen te komen in twee gigantische uitlaatpotten die op een oorlogsschip best voor kanonnen zouden kunnen doorgaan. Uiterst voorzichtig tilde Billy een jerrycan gemerkt met een doodshoofd naar de vuldop van de tank toe.

Nog voorzichtiger begon hij te gieten waarbij hij toch niet kon vermijden dat een paar druppels op de grond vielen. Daar sprongen ze met een droog plofje uiteen wat op de aanwezigheid van nitroglycerine in het mengsel wees. Vervolgens ritste hij met een resoluut gebaar zijn pak dicht en besteeg zijn machine. Zijn gehandschoende hand omklemde de elektrische starter, drukte op de knop en een fractie van een seconde later brak de hellos.

In een enorm geloei van de acht cylinders braakten de twee uitlaten een baaierd van vlammen uit waarin rode vonken een helse rondedans maakten terwijl de scherpe geur van cordiet de neusvleugels van iedereen tot ver in de omtrek aan het trillen bracht. De bladeren van de boom waar de machine onder stond verdorden op slag en vielen op Billy neer waardoor ze hem als het ware een triomfantelijke "ticker-tape-parade" zoals in New York brachten.
Billy's linkerhand greep de koppelingshandel en kneep die strak tegen het handvat. Z'n linkervoet drukte de versnellingshendel omlaag en schakelde daardoor de eerste versnelling in. Sommige dapperen slaagden erin hun lippen van elkaar te krijgen en schreeuwden Billy een groet toe. "Hey Billy, Concordes hebben voorrang hoor. Breng een kilootje maangrond voor me mee!"

Maar Billy hoorde hen al niet meer. Z'n rechterhand draaide de gashendel volledig naar zich toe terwijl de linkerhand de koppeling tegelijk losliet. Als een steigerend paard sprong de machine naar voren. Alleen het achterwiel bleef in contact met de grond en woelde een spoor van kasseien los. Met een bloedgang stoof Billy in de richting van de snelweg en zaaide opperste paniek in de rangen van de gezapige automobilisten.

Dat beeld was het laatste dat z'n vrienden van hem zagen. Geëvacueerde dorpjes, koeien in het hoogste topje van de bomen, verbrand bermgras en snikkende motoragenten op volkomen stukgedraaide machines trokken een spoor van een paar honderd kilometers maar daarna niets meer.
Billy the Kick was een legende geworden waarin, zoals in alle legendes, de waarheid niet meer van de verbeelding is te scheiden. Zo werd verteld dat een tweetal Starfighters een nieuw soort intercontinentale raket hadden willen onderscheppen.

De toestellen waren met verbrande motoren neergestort en de piloten, een zenuwinzinking nabij, met de parachute onder de arm op hun basis teruggekeerd. Zo verdween dus Billy the Kick, een aardige jongen zoals jij en ik, tenzij je een meisje bent. Billy the Kick is een legende geworden, de kampioen van de motorrijders en een waarschuwing tegen overdrijving.
Iedere keer als ik nu de gashendel van m'n Solexje opentrek doe ik dat voorzichtig. Alsof ik een madeliefje pluk.

Remember Billy the Kick!!!
Wolfgang Amadeus Motard.

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2019
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !