De off road passie heeft gebeten in 2004...
novembertrip
, deel 1

Augustus 2020 zet ik dit verslag online. De trip dateert van 2004, meerbepaald november 2004.

Waarom ga je off road rijden ? In de sneeuw??? Op +2000 meter hoogte????? Ik moet me niet verantwoorden maar wil deze verrassende expeditie wel even kaderen

Big Mike beklom in augustus 2002 voor het eerst de Pointe Sommeiller, Forte Jafferau en de Parpaillon. INDRUKWEKKEND!!!
In juni 2003 trok ik door de Alpen en reed meerdere klassieke off road pistes voor de eerste keer. Alleen en met bagage over o.a. Assietta Kamroute en Tendapas. Ik deed ook een tweede beklimming van Pointe Sommeiller (zonder bagage) maar bereikte de top geen tweede keer omdat er nog teveel sneeuw lag in de laatste groep haarspeldbochten.
De Ligurische had ik in 2001 summier besnuffeld en in 2003 kon ik mijn eerste volledige LGKS op mijn conto schrijven. ONVERGETELIJK!!!

Het spreekt voor zich dat ik in de winter van '03-'04 enkele motorvrienden jaloers kon maken met mooie foto's. Het gevolg was dat ik juni 2004 drie vrienden mee op off road avontuur nam. En zij werden evenzeer gebeten door het rijden van sjotterpistes in de Frans Italiaanse Alpen. Zelf rij ik er ondertussen al bijna 20 jaar met een big smile rond ;-)
Wat gebeurde er dan in november 2004? Wel een brugweekend van 4 dagen werd uitgebreid tot 6 dagen, drie moto's geladen in een camionette en Erwin komt met zijn pick-up één dag later. We zijn vertrokken.

Verrassende meteo en verkenningsronde

Woensdag 10 november rijden we op één dag naar de Royavallei. Gezien het late tijdstip boeken we een chalet op camping "Azur et Merveilles" in Breil sur Roya. Eén dag voor vertrek bellen we nog om te informeren of er echt nog geen sneeuw is gevallen. Nope. Let's go.
Groot was onze verbazing dan ook als er voorbij Limone Piemonte toch sneeuw ligt langs de kant van de weg... Hans, Marc en ik kijken elkaar waarschijnlijk heel schaapachtig aan. Gaan we iets op hoogte kunnen rijden? Of zullen we vier dagen in de vallei gekluisterd zitten?

Die eerste dag ter plaatse vertrekken we op tijd en hebben waterdichte plannen. We moeten de regio verkennen en checken wat er mogelijk is want morgen komt Erwin erbij ! De Ligurische grenskamroute kan je aanvatten vanuit Limone Piemonte, Tende, La Brigue of via Pigna. Hans en Marc verkennen de Colle di Tenda en ik neem de uithoek van Pigna voor mijn rekening

Hans komt stijlvol de Tendapas opgereden de bochten van de Tendapas verborgen in de nevel

Dit betekent zuidwaarts op klein asfalt via Airole naar Ventimiglia. Om vervolgens noordwaarts door Dolceaqua en Pigna naar Colle Lausan te rijden. In 2003 had ik vanop Baisse di Sanson even geprobeerd om de route naar Lago Tenarda en Lausan te nemen. Maar door vermoeidheid draaide ik na enkele kilometers om. De route die ik vandaag ging proberen had ik dus nog niet gereden, maar ik wist ze wel liggen. In het zadel dus !!!
Mijn navigatie toen (en nu) was met de plaatelijke Italiaanse stafkaarten. Carte dei sentiere e dei rifugi Nr 8 Alpe Marritime. Mogelijk ook al Michelin Zoom Nr 115. Voorbij Colle Lausan is het nog een tijdje asfalt voorbij Lago Tenarda tot aan Rifuggio Franco Allavena.

Wat er ging komen wist ik niet maar dat er sneeuw lag op deze flank was al snel duidelijk. Verse sneeuw is behoorlijk goed berijdbaar. Het grootste probleem is dat je niet ziet welke hindernissen er onder de sneeuw verborgen liggen... Rij je over vuistgrote stenen? Of eerder tussen voetbal-grote stenen...

Big Mike is zich weer van geen kwaad bewust en rijdt heel voorzichtig verder. Beseffend dat ik helemaal alleen op pad ben. Geen andere toeristen en de vriendjes aan de andere kant van de Alpen. Plots zal ik dan toch een te grote steen geraakt hebben en sta ik met mijn motorfiets één meter dichter bij de rotswand. Gelukkig niet dichter bij de afgrond. Of over de afgrond....

Het besef van de risico's komt hard binnen.

Het verdere verloop ligt er mooi bij. Zal het berijdbaar zijn? Angstaanjagende sneeuwpartij. Dat besefte ik pas na een schuivertje Te veel sneeuw om berijdbaar te blijven...

Onvrijwillige koerswijziging en hartstilstand Angstaanjagende sneeuwpartij. Dat besefte ik pas na een schuivertje Tot zover mijn solo verkenningsronde. Omkeren en voorzichtig afdalen naar Lago Tenarda

The long way round. Breil, Ventimiglia, Pigna, Triora, Passo della Guardia, Baisse di Sanson, La Brigue

Vandaag rijden we met vier en dankzij de verkenningen van gisteren weten we ook waarheen. We rijden zuidwaarts naar Ventimiglia om vervolgens op Italiaanse bodem noordwaarts te rijden. De Route Nationale door Dolceaqua en Pigna stelt niet veel voor, toch zeker niet als snelle verbindindingsweg. Wel als mooie toeristische route. Jammer genoeg hebben we door het beperkt aantal daguren niet veel tijd om de toerist uit te hangen. Op de stafkaarten had ik een route gezien vanuit Triora, pal noord naar Passo della Guardia.

Ondertussen passeerde ik al +10 keer in Triora en Molini di Triora

wegwijzers in Triora wegwijzers in Triora

We vinden de route makkelijk en genieten van de steile klim, rotsachtige piste en zelfs van het gezelschap van enkele koeien die ons verbaasd aanstaren. Het verwachte T-kruispunt biedt zich effectief aan en bevestigt mijn navigatie. We slaan linksaf en laten rechts Galleria Garezzo ongemoeid voor een later bezoek. We rijden deze route voor het eerst en worden dus regelmatig verrast. Bijvoorbeeld door de Galleria Collardente, aangelegd om het tracé te vrijwaren van sneeuwval en vallende rotsblokken. Geruststellende gedachte maar je moet jezelf wel overtuigen dat het dankzij deze tunnel effectief veiliger rijden is ...

De tunnel is natuurlijk niet verlicht en we rijden bij het summiere licht van onze koplampen, stapvoets verder de duisternis in. Na enkele tientallen meters is het voor allen duidelijk dat het wegdek bol staat en glad is door het kalkhoudend smeltwater dat door het plafond drupt. Gelukkig stopten we even voor de tunnelingang en kwamen we niet up tempo binnengevlogen. We durven halverwege zelfs even stoppen voor een foto. Aan het einde van de tunnel werken Erwin en Hans even aan de afstelling van de choke op de 80 GS.

Alles onder controle tot hiertoe Alles opslorpende duisternis Tunnelzicht De eerste rit door een nieuwe tunnel. Scary

Het licht aan het einde van de tunnel Klein technisch intermezzo mag niet teveel tijd kosten Voldoende licht IN het einde van de tunnel

Na 10-15 minuten bespreek ik met de anderen de vragen die door mijn hoofd spoken... Is de verdere route wel degelijk berijdbaar tot aan Baisse di Sanson? Is de afdaling via Col Lineair naar La Brigue haalbaar? Of moeten we voor de zon onder gaat nog heel de weg terug via Ventimiglia??? Ik trek ons gezelschap opnieuw op gang en we tuffen voorzichtig verder door het onbekende sneeuwlandschap.
Boven alle verwachtingen valt het heel goed mee om constant op sneeuw te rijden. Akkoord, je kan niet inschatten hoe het wegdek onder de sneeuw erbij ligt. Je hebt geen idee of je over kiezel of over grotere stenen rijdt. Of er putten, langsrichels of ondere hindernissen onder dat maagdelijk wit verborgen liggen. De volgende jaren heb ik deze route nog wel enkele malen gereden en er waarschijnlijk meer van kunnen genieten.

Een volgende verrassing op deze nieuwe route is een behoorlijk groot gebouw net achter een bocht. Je zou denken dat het een rifugio is maar dat blijkt niet zo te zijn. Een heavy-duty terreinvoertuig staat erbij geparkeerd en geeft me op een vreemde manier de geruststelling dat onze route verder loopt en berijdbaar blijft ...

Ter hoogte van Passo Collardente komt onze route op de voor mij bekende Ligurische Grenskam Route. Collardente is de plek waar je kan kiezen door het bos of via de open flank verder kan rijden naar Baisse di Sanson. Ik ben behoorlijk gerustgesteld dat er geen steile passages meer komen, enkel een schaduwrijke bocht met veel sneeuw zou ons kunnen belemmeren. Gelukkig valt het allemaal goed mee en bereiken we kort nadien het vertrouwde kruispunt van Baisse di Sanson. Verder zuidwaarts ligt de route naar Lago Tenarda waar ik gisteren vastreed. In westelijke richting hebben we hier de afdaling via Col Lineair naar La Brigue. Onze afdaling langs de Franse kant van Ligurische Alpenkam lijkt verzekerd. We nemen foto's en een ijskoude slok aan het bronnetje en genieten een half uurtje later van een fantastische warme chocomelk in Bar des Sports in Tende !!!
Opluchting en trots vullen onze helmen, handschoenen en botten. Grappig dat dit alles pas 16 jaar na datum op mijn website verschijnt

Sneeuw en ijs in de buurt van Baisse di Sanson Sneeuw op Baisse di Sanson en slordig geparkeerd Baisse di Sanson, kruispunt op LGKS

nvdr: nu in 2020 weet ik dat deze twee wegwijzers er nog steeds staan in dezelfde toestand;-)

Baisse di Sanson 2001, mijn eerste passage Baisse di Sanson 2003, niet de klassieke compositie blijkbaar Baisse di Sanson 2004, sindsdien bekend als Dalton's place Baisse di Sanson, 2005 na een afdaling van Il Redentore in een wolkbreuk Baisse di Sanson Baisse di Sanson, 2011 Baisse di Sanson 2012, ooit vonden Veerle, Hans en ik een dame-jeanne die we zelfs heelhuids naar beneden brachten !!! Baisse di Sanson 2014, eindelijk kwam ik 13 jaar later vanuit Realdo hier naartoe

Onverharde sneeuwtrip 2004 deel 1  & deel 2

Who is Big Mike? Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap Reisroute door m'n site.
Nieuws Laatste aanpassing: zomer 2020
Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !