Franse Hoogtepunten Deel 3

Aangezien ik maandagmorgen terug paraat moet zijn op mijn werk mag ik de terugreis niet uit het oog te verliezen. Vlakbij Bardonecchia (1272 m) ligt het laatste doel dat ik dit weekend voor ogen had, Monte Jafferau. Vanuit Bardonecchia daalt de vallei zachtjes tot in Salbertrand (994 m).
Ondertussen torent ten noorden het massief met een hoogte van 2900 meter boven de vallei uit. In vogelvlucht zijn het een luttele 6 kilometers van in de vallei tot op Monte Jafferau (2785 m). De route heeft echter 25 Km nodig om het hoogteverschil van 1764 meter te overwinnen. Bijna onmiddellijk wordt de route onverhard en bezaaid met vuistgrote stenen. Avontuur à volonté. Voorzichtig en geconcentreerd begin ik aan de klimpartij.

Monte Jafferau, Forte Jafferau en een tunneltje...

Na ongeveer 12 Km tegen de flank te hebben gereden kom ik aan de tunnel. Deze is twee maal zo lang als de Parpaillon tunnel en heeft een traject met twee bochten. Het grootste probleem is echter de totale duisternis waarbij je zelfs met grootlicht niet alles kan inschatten. Ik voel dat het wegdek bol en glad is.
Twee logische conclusies in zulke rotstunnels waar constant krijtwater door het plafond sijpelt. In de 900 meter lange tunnel maak ik supergeconcentreerd enkele subtiele stuurmaneuvers. Fietsers hebben dezelfde evenwichtsproblemen maar die hebben geen 250 Kg recht te hijsen als het fout loopt. In de tunnel zijn zelfs twee bredere plekken voorzien om tegenliggers te kruisen.

Voorbij de tunnel zijn dagtoeristen aan het genieten van de bergen. Per fiets, per trialmachine of gewoon in een strandstoel. Een contrasterend zicht na deze avontuurlijke tunnel. Ik blijf gestaag rijden en klimmen en heb geen gezelschap uitgezonderd enkele fietsers en 1 VW Iltis.
Gedurende 2 kilometer loopt de route op een hoogte van 2600 meter. Indrukwekkend. Plots zie ik in de verte het kleine voorfort en daarboven de ruine van het hoofdfort. Weer een plaatje uit Denzel dat in mijn geheugen gebrand stond. Fantastisch om zo je dromen binnen te rijden. Zo ben ik, met alle bagage, op anderhalf uur tot de top gereden. Voldoening en trots overvallen me. Forte Jafferau, de top op 2800 meter hoog

De afdaling en opnieuw door de tunnel

Als ik bij de afdaling door de tunnel kom, stop ik even voor foto’s. Het is een indrukwekkende en bizarre ervaring om door dit soort tunnels te rijden. Ik stelde een fietser voor om er samen door te rijden zodat hij kon meegenieten van mijn koplamp. Hij had het volste vertrouwen in zijn eigen verlichting. Per fiets zal het ook best akelig zijn.

Enige geruststelling is het feit dat de route gevaarlijker was zonder tunnel. Op deze plek stortte namelijk ooit een militaire vrachtwagen van de flank. Na dit ongeval werd beslist een tunnel aan te leggen. Om 20 voor 4 sta ik terug beneden. Met 3 uur en 20 minuten bleef ik vakkundig binnen mijn tijdsbestek van 4 uur.
Bij het afdalen van de doodlopende Jafferau route moest ik een tweede maal door de 900 meter lange tunnel. Op het moment dat ik verwachtte de uitgang te zien zag ik enkel deze dichtgetimmerde uitgang. Deze werkuitgang had ik bij mijn eerste doorgang natuurlijk niet gezien. Op dat moment was mijn zicht helemaal nog niet aangepast aan de duisternis van de tunnel. Verder keek ik heel geconcentreerd voor me, zeker nog niet achterom, waar ik ongemerkt deze dichtgetimmerde uitgang passeerde.
Als ik meer dan een uur later tijdens mijn afdaling in de tunnel deze afgesloten uitgang zag, overviel de angst mij even.
Ik zag de krantenkoppen al voor me : "Motorrijder dichtgetimmerd op doodlopende bergweg !"
Gelukkig was er dus nog een tweede poort.
De poort waardoor ik effectief was begonnen aan deze adembenemende beklimming van de Monte Jafferau.

Als ik bij de afdaling door de tunnel kom, stop ik even voor foto’s. Het is een indrukwekkende en bizarre ervaring om door dit soort tunnels te rijden. Ik stelde een fietser voor om er samen door te rijden zodat hij kon meegenieten van mijn koplamp. Hij had het volste vertrouwen in zijn eigen verlichting. Per fiets zal het ook best akelig zijn.

Enige geruststelling is het feit dat de route gevaarlijker was zonder tunnel. Op deze plek stortte namelijk ooit een militaire vrachtwagen van de flank. Na dit ongeval werd beslist een tunnel aan te leggen. Om 20 voor 4 sta ik terug beneden. Met 3 uur en 20 minuten bleef ik vakkundig binnen mijn tijdsbestek van 4 uur.
Bij het afdalen van de doodlopende Jafferau route moest ik een tweede maal door de 900 meter lange tunnel. Op het moment dat ik verwachtte de uitgang te zien zag ik enkel deze dichtgetimmerde uitgang. Deze werkuitgang had ik bij mijn eerste doorgang natuurlijk niet gezien. Op dat moment was mijn zicht helemaal nog niet aangepast aan de duisternis van de tunnel. Verder keek ik heel geconcentreerd voor me, zeker nog niet achterom, waar ik ongemerkt deze dichtgetimmerde uitgang passeerde.
Als ik meer dan een uur later tijdens mijn afdaling in de tunnel deze afgesloten uitgang zag, overviel de angst mij even.
Ik zag de krantenkoppen al voor me : "Motorrijder dichtgetimmerd op doodlopende bergweg !"
Gelukkig was er dus nog een tweede poort.
De poort waardoor ik effectief was begonnen aan deze adembenemende beklimming van de Monte Jafferau.

Ordinaire Cols

Een volgende, gewone Alpen col zoals de Mont Cenis lijkt wel een snelweg na de afgelopen off-road routes. In Lanslebourg sla ik nog wat eten en benzine in. Kwestie van vanavond niet om logistieke redenen te moeten stoppen. Hierna volgt de l’ Iséran, goed voor 2770 meter. Ooit was dit de hoogste verharde en doorlopende Alpenpas. Tot Col de la Bonnette in de jaren 70 zijn militaire carriere beëindigde en opengesteld werd voor burgerverkeer. Zeker tot 1993 hing er op de l’Iséran de plaquette : “Hoogste pas van Europa”.
Het aanleggen van deze route was door de extreem barre weersomstandigheden een waar huzarenstuk. Getuige de duurtijd van 20 jaar eer de route op 10 juli 1937 werd ingehuldigd.Het weerzien met de Iséran was zeer leuk. Alpenpassen kunnen elk jaar van wegdek en aard veranderen. Na de winter heeft het wegdek meestal herstellingen nodig. Na enkele winters gebeurt het dat grote delen of een hele flank een nieuw wegdek krijgt. Soms loopt er over de top een provincie of landsgrens. In dit geval vallen beide flanken onder twee verschillende instanties en kan de staat van het wegdek aanzienlijk verschillen.

De Iséran had nog een behoorlijk oud wegdek. De herstellingen waren echter zeer degelijk uitgevoerd en hadden geen negatieve invloed op het motorrijden. Vangrails blinken naar gewoonte uit door afwezigheid. Soms zijn er enkele rotsblokken opgesteld als rudimentaire veiligheidsvoorzieningen. Op hogere Alpenpassen zijn vangrails zelden voorzien. Je moet maar voorzichtig zijn en zo blijft het uitzicht iets natuurlijker. Ik vond de Col de L’Iséran met zijn oudere wegdek prachtig.
Onderaan de Col ligt Bonneval sur Arc. Een middeleeuws ogend dorpje. Bij de voorbereidingen van mijn trip in 93 leerde ik dat het dorpje slechts 310 inwoners telt. Vandaag staat het dorpje vol toeristenauto’s. Ik stop niet en koester mijn herinnering. Aan de rand van het dorpje merk ik de plaatselijke bezienswaardigheid op. Een kleine vijver met een oud bruggetje er in. Vroeger maakte die brug waarschijnlijk deel uit van een echte weg. De vijver was ooit een echt riviertje. Om nostalgische (lees toeristische) redenen wordt het zaakje zo geconserveerd. Echt mooi is het niet, eerder aandoenlijk.

Bovenop de pashoogte staat een trotse huisvader uitvoerig foto’s te nemen van zijn gezin en zijn mobilhome. Voor automobilisten en zeker mobilhomebestuurders, is het een behoorlijke mechanische en psychische beproeving om naar deze hoogtes te sturen. Met een motorfiets sta je niet stil bij hellingspercentages. Ik wacht geduldig en vraag aan de huisvader om een foto te nemen van mij. Wat hij graag en begrijpend doet.

"

Ten noorden ligt Val d’Isère. Jakkes wat lijkt dit een ongezellig dorp. Dit weekend is er een groot 4X4 salon waar prachtige en onbetaalbare “Toys for boys” worden verkocht. Bij het binnenrijden van het dorp staan enkele mooiere huizen. Geen idee of ze authentiek zijn of nieuw in retro-stijl. Ik laat de beschaving achter en koers naar een natuurlijke habitat voor deze nacht. De Cormet de Roseland leeft ook nog in mijn herinneringen. Zelfs op de landkaart pronkt deze Col met zijn pittoreske troeven. Na enkele kilometers speuren vind ik een rustige plek naast de Torrent des Glaciers. Een domme wildkampeerder verstoort de rust met een stroomaggregaat. Gelukkig draait dit onding niet heel de nacht.

Terug in de beschaving

Zondagmorgen rijd ik in de ochtendkilte voorbij de indrukwekkende Barrage du Roseland. Voor de zoveelste keer op 4 dagen verbaas ik me over de schoonheid van het Franse landschap en zijn natuur. Vervolgens doorkruis ik de grootsteden Albertville en Chambery. Hierna geniet ik voor een tweede maal van de Route Nationale 504, nu richting Bourg en Bresse. Een mooie ontspannende weg waar je toch nog makkelijk kilometers kan maken. Na Bourg en Bresse kies ik voor de péage om uiteindelijk rond 18 uur in Hoboken bij Antwerpen thuis te komen.
Financieel waren deze 2700 kilometers misschien niet te verantwoorden; excuses aan mijn bankrekening. Qua avontuurlijke motorpret was het weekend echter absoluut onvergetelijk. Mijn motorcarriere beleefde ongekende hoogtes.
De voorband zag er bij thuiskomst nog redelijk uit. Hij maakte uiteindelijk 18.900 kilometers, proficiat Metzeler. De vernieuwde vering en versnellingsbak maakten de GS opnieuw perfect.

Big Mike,
a man with a passion,
a man on a mission !!!

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2019
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !