Een reis van 2001 met dito foto's. Nu, begin 2019, beschik ik over voldoende foto's om dit oudere verhaal op te vrolijken

Op een vrijdagochtend in juni vertrok ik goedgemutst richting Grenoble. Tien dagen GS plezier op en naast verharde wegen waren mijn doel. In verband met de onverharde etappes die ik gepland had trof ik enkele extra voorbereidingen. De bandenspanning was verlaagd tot 2,2 voor en 2,4 achter (normaal 2,4 & 2,9). Dit had ik beter net voor een onverharde uitstap gedaan ipv voor de aanvang van de reis.Verder had ik natuurlijk kampeergerief, maar ook een noodrantsoen bij van 2 liter water, brood en een stuk worst.
Aangezien ik alleen reisde was het belangrijk om op veel voorbereid te zijn, zodoende twee banden reparatiesets en een geleende GSM.
Na de vakantie bleek dat ik met 35 Kg koffers en bagage op pad was.

ASSIETTA KAMROUTE

De Assietta kamroute in Italië meet 45 Km tussen Susa en Sestriere. Mooie natuur, een afgelegen boerderij en iets verder sneeuw op de weg. Door mist was het zicht ondertussen geminderd tot 30 meter.

Haarspeldbochten met vuistgrote stenen worden gemoedelijk verteerd. Eerste versnelling, 1500 tot 2000 toeren en de GS trekt zich overal doorheen. Mijn eerste onverharde uitstap werd halverwege de Col del Finnestre door een sneeuwpartij over de weg voortijdig afgebroken. De terugtocht vormde geen probleem. Website van de Assietta Kam Route

Terug op asfalt volgde na Briançon een pas met een opmerkelijk uitzicht. Eerst het feeërieke Bois de Péméant en vervolgens de desolate top van de Col d'Izoard. Op de zuidflank zag ik nog sporen van een aardverschuiving van 1 of 2 jaar geleden. Bij de afdaling van de Col d'Izoard werd ik vergezeld door een flinke regenbui. Desondanks was de Combe du Queyras fantastisch mooi.

PARPAILLON, de Col en de tunnel

In Guillestre at ik een pizza en rond 19 Hr reed ik via Embrun tot in Crevoux; de voet van de Col du Parpaillon. Deze onverharde uitdaging had mijn uiterste interesse opgewekt via diverse verslagen met spectaculaire foto's op het net. Het gaat over een onverharde pas van 2700 meter waar zich boven een tunnel van 500 meter bevind.
Aangezien die tunnel al het zonlicht afweert krijg je 11 maanden lang een 500 meter lange schaatspiste. Als het lang genoeg warm is wordt de ijspiste een uiterst avontuurlijke wateretappe. Naar verluid krijg je dan plassen tot 60 cm diep en 50 meter lang.
Als je daar onderuit gaat wordt het een hachelijke plaatsbeschrijving als je je reisverzekering belt.

Een zeer praktische handleiding bij dit soort expedities is "Denzel Grosser Alpen Strassen Fuhrer". Een Oostenrijks naslagwerk dat jaarlijks alle verharde en onverharde passen in heel het Alpengebied beschrijft. Elke pas wordt uitvoerig beschreven qua wegdek, stijgingspercentages, moeilijkheidsgraad en ligging.
Werkelijk een fantastisch boek, te verkrijgen via Gericke. Denzel vertelt over de noordelijke flank dat er een klein riviertje te doorwaden is. Voor mezelf had ik al uitgemaakt dat ik niet te ambieus ging zijn als die rivier zich aandiende; de grote rivieren die ik passeerde waren behoorlijk gezwollen en bruin gekleurd wat duidde op aanzienlijke regenval of smeltwater.

Iets zelfzekerder na mijn eerste ervaring op de Assietta kamroute vatte ik de Parpaillon aan.
Het eerste deel ging natuurlijk over beboste flanken via een smal, bochtig en met stenen bezaaid pad. De boomgrens werd gepasseerd maar kort daarna maakte een couloir ook aan deze trip een einde. Een couloir is een vertikale geul op de bergflank waarin de sneeuw ophoopt en naar beneden schuift.

Na de Col de Vars vertrekt vanuit Jausiers de D922 Col de Restefond/Col de la Bonnette, de hoogste doorlopende en verharde pas van Europa. Dit werd een aangenaam weerzien na 8 jaar ('93). De uiteindelijke top bestaat uit een kleine rondweg die nog dichtgesneeuwd was.De grote bulldozers-sneeuwruimers stonden op buitenmaatse sneeuwkettingen klaar om ook deze rondweg vrij te maken.
De laatste hoogtemeters en rijkilometers op hoge passen rij je soms tussen sneeuwbermen tot 2 à 3 meter hoogte. Voor de mensen die het nog nooit gedaan hebben vermeld ik dat je op deze hoogtes meestal zonder vangrails rijdt. Dat is o.a. een criterium waar Denzel moeilijkheidsgraad 3 voor toekent.

De Col de la Bonnette bevindt zich in het "Parc National du Mercantour". Dit Parc zou de volgende 3 dagen mijn habitat zijn. Voor St Martin Vesubie stopte ik in St Dalmas op een "camping à la ferme". Vermoeidheid en een opzettende regenbui sloten om 17 Hr mijn rijdag af na 196 Km.

Maandagochtend was ik al snel aan de Col de Turini. Met een onooglijke pashoogte van 1604 m valt hij theoretisch in het niets na de Bonnette edoch ; wie het kleine niet eert ...
De Turini is onbeschrijflijk mooi, de ontelbare bochtjes zijn net kort genoeg om toch nog een beetje tempo aan te houden. De prachtige achtergrond van het Parc National du Mercantour maakt alles tot een schilderachtig geheel. Deze Col staat zeker in mijn persoonlijke top-5.

Lees verder : Eerste versnelling Deel 2

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2019
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !