1993, 33-passentoer, deel 1
Weekje vakantie met een gehuurde BMW R1100RS , Moto73 januari '94

Een reis van 1993 met dito foto's. Nu begin 2019 (meer dan 25 jaar later), beschik ik over voldoende foto's om dit oudere verhaal op te vrolijken

Kort na de voorstelling in 1993 van de nieuwe BMW R1100RS, kwam bij mij het besef dat een motorvakantie de enige vakantie was waar ik dit jaar tijd en geld wou insteken. Spijtig genoeg zat ik reeds 3 jaar zonder motorfiets.
Zodoende belde ik even naar Raf's Motor Shop in Bornem en informeerde aldaar naar de huurprijs van de boxer.
Voor één week kwam dat op 17.700 BFr (nu nog 450€). inclusief BTW, omniumverzekering en een reisverzekering.
Het allerbelangrijkste was echter wel de clausule van de onbeperkte kilometers.
Wegens die 3 jaar onthouding was mijn ambitie wel heel groot om het maximum aan kilometers bij elkaar te rijden.

ZATERDAG 19 JUNI 1993

Ik vertrok om 10 uur volledig bepakt richting Oostenrijkse Otzdal. In vergelijking met de vorige generatie boxers had deze machine naast een hogere kruissnelheid gelukkig ook een veel grotere stabiliteit van het rijwielgedeelte.
Na 900 km, hoofdzakelijk over Autobahn,lag het gemiddelde benzineverbruik op 7.1 liter.
Zondagmorgen stuur ik voorbij Hoch-Solden de Otztaler Gletscherstrasse op. Bij het betalen van 60 O.Sch meldt men mij dat de Rettenbachferner gesloten is en ik dus enkel zal kunnen genieten van de Tiefenbachgletscher met bijhorend zomerskigebied.
Alvorens ik daar ben moet ik wel eerst door Europa's hoogste verkeerstunnel. Deze tunnel zal ik niet licht vergeten; 1700 meter lang in quasi duisternis over een erbarmelijk (lees kapotgevroren) wegdek en dit alles bij diepvriestemperaturen.
Voorbij deze tunnel sta je op een hoogte 2829 meter. Een hoogtepunt qua verharde wegen, zij het dat dit geen doorlopende weg is. Zodoende blijft de Col de la Bonnette met 2802 meter de hoogste verharde en doorlopende Alpenweg!

48 haarspeldbochten op de Stelvio !

Na de Timmelsjochpas kwam de keizer van de passen : "Il passo dello Stelvio" ofte Stilfersjoch. Deze overweldigende pas ligt in een natuurpark en biedt ons 48 haarspeldbochten op de noordelijke flank.
De eerste 24 bochten rijd je door een prachtige beboste omgeving waarbij je geen uitzicht hebt op het verdere verloop van deze goddelijke pas.
Vanaf bocht 24 heb je dan plots wel de top in zicht, hier houdt namelijk de begroeing op. De top is niet veel meer dan een verzameling tavernes en kraampjes die bezocht worden door allerhande dagjestoeristen.
Een adembenemend uitzicht op de omringende bergtoppen wordt me niet gegund door de overdadige bewolking.

In het belastingsvrije dorp Livigno was het gelukkig droog zodat een wandeling door het gezellige dorpje mogelijk was. Hier werd natuurlijk ook getankt en reeds een literolie ingeslagen voor later.
's Avonds zette ik m'n tentje op een camping bij het meer van Poschiavo.
Na een dag met 376 kilometers ging ik voldaan slapen.

Maloja, Splugen, San Bernardino, Lucomagno en Oberalp

Maandagmorgen regende het tot ik in St-Moritz aankwam, het mondaine stadje dat bekend is van de skivakantie's van de Europese jet-set. Voorbij St.Moritz loopt de weg achtereenvolgens langs de oevers van het meer van Silvaplauna en het Seglmeer, doch wegens het slechte weer zie ik me verplicht de aandacht op de weg te houden.
De Malojapas stort zich vervolgens met aanzienlijke hellingspercentages in de Val Bregaglia. Deze dichtbeboste vallei brengt me over de Zwitsers-Italiaanse grens en sluit verderop aan op de Val San Giacomo.
De pittoreske huisjes en klaterende watervallen zijn in deze valleien schering en inslag; een schouwspel dat de regenbuien vlot doet vergeten.
Vanuit Chiavenna (Alt 333 m) beginnen de RS en ik aan een beklimming van 30 km die ons naar de top van Splugenpas op 2113 m moet brengen. Het uitzicht werd ook hier spijtig genoeg beperkt door mist, of waren dit al wolken?
De overvloed van galerijtjes zorgt echter voor voldoende afleiding. Ook deze pas zal ik me later nog zeer duidelijk voor de geest kunnen halen wegens zijn eigen specifieke sfeer.

De volgende drie passen luisterden naar de namen : San Bernardino (2065 m, Lucomagno (2315 m)en Oberalp (2044 m). Ook hier opnieuw slecht weer. Meestal heb je dan geen goede herinneringen aan zo'n pas. De weersomstandigheden bepalen volgens mij voor een groot deel het plezier dat je aan een pas beleefd.
Zo stond ik enkele jaren geleden, door een fout opgesteld reisschema, op een ijskoude oktoberavond bovenop de top van de Timmelsjoch.In de vrieskoude, moederziel alleen én in volslagen duisternis ben ik toen moeten afdalen.
Elke bocht was er één teveel en ik ben zelden zo gelukkig geweest als toen bij het terugkeren in de beschaving.

Lees verder : 33 passen toer Deel 2

Who is Big Mike?	Een kleine toelichting over mezelf.
Sitemap	Reisroute door m'n site.
Nieuws	Laatste aanpassing: voorjaar 2019
	Copyright Big Mike Belgium : Gebruik van foto's of het plaatsen van een link naar deze site; enkel na schriftelijke toestemming !